วันนี้ไปเยี่ยมสุนัขพูดเดิ้ล ซึ่งเคยซื้อร่วมกับเพื่อนแพทย์ด้วยกันตอนจบแพทย์ใหม่ๆ เมื่อ 13 ปีก่อน ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านเพื่อน เนื่องจากเพื่อนมีเวลามากกว่า ที่บ้านมีสถานที่กว้าง และที่สำคัญเขารักมากอาบน้ำทุกวัน ให้นอนด้วยกัน ตอนซื้อมาเป็นสุนัขที่เหลือเกือบจะตัวสุดท้ายเพราะสีของเขาน้ำตาลปนดำดูด่างๆ ทั้งใบหน้า-ลำตัว ตัวอื่นๆ ที่สวยกว่าจึงถูกซื้อไปหมดในบรรดาลูกๆ หลายตัวของแม่สุนัขท้องนี้
เราคิดว่าต้องรักเขามากๆ เพราะธรรมชาติให้สีเขามาไม่สวย คนมักไม่ชอบ เราควรจะชดเชยให้เค้า เราตั้งชื่อว่าเจ้า "มอมแมม" เขาฉลาด ชอบวิ่งจากบ้านพักมาตามหาเราที่ รพ. กลางคืนเวลานอนจะไม่กวนเดินเบาๆ ไม่เห่าหรือหยอกล้อกับตัวอื่นที่จะทำให้เรานอนไม่หลับ แต่ถ้าเช้าแล้วเขาจะมาอยู่ใกล้เพื่อปลุก เมื่อเราตื่นจึงจะเริ่มหยอกล้อกันหรือเห่าบ้าง
เพื่อนแจ้งข่าวว่าเขามีอาการเหนื่่อยเบื่ออาหารตรวจพบมีก้อนที่ข้างลำตัวและในปอดสองข้าง ผลชิ้นเนื้อเป็น sarcomatoid carcinoma เพื่อนได้ส่งโรงพยาบาลสัตว์ทำการตรวจและรักษาพอสมควรมาระยะหนึ่งแล้ว แต่การรักษาไม่เป็นผลตอนนี้เขาผอมซูบมาก หิวหนังเหี่ยวย้นมากเนื่องจากการที่เคยอ้วนมาก่อน ป้อนอะไรก็ไม่กิน กินได้แต่น้ำเล็กน้อยแล้วก็จะใหลออกมาคืน หอบเหนื่อยค่อนข้้างมากตลอดเวลา ต้องหายใจทางปากช่วย ลุกเดินแทบจะไม่ไหว ดวงตาไม่สดใส ไร้ร่องรอยของสุนัขที่เล่นเก่งและประจบคนเก่งเหมือนแต่ก่อน เห็นแล้วเศร้ามาก นี่แหละมั้งเหตุผลที่ผมไม่อยากจะมีลูก เพราะขนาดสุนัขเรายังทุกข์-เศร้าได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นลูกเราเอง เราจะเจ็บและทุกข์กว่านี้มากแค่ไหน และเป็นอีกเหตุผลที่ผมรับประทานมังสวิรัติมาตั้งแต่ก่อนจะเรียนแพทย์ และแม้แต่ตบยุงหรือบี้มดก็ไม่ทำมานานแล้ว เพราะไม่อยากก่อให้เกิดความพลัดพรากเนื่องจากเรา ซึ่งหลายๆ คนแม้แต่ภรรยาบอกว่าผมแปลก คิดไม่เหมือนคนอื่นๆ อันนี้ผมก็ยอมรับครับ
เหตุการณ์นี้ทำให้ผมได้บทเรียนว่าคนหรือสิ่งอันเป็นที่รักของทุกๆคน ใครๆ ก็คงรักไม่อยากให้จากไป การเป็นหมออาจจะช่วยไม่ให้คนเราต้องพลัดพลาดจากคนอันเป็นที่รักโดยยังไม่สมควร สิ่งที่พบในวันนี้ทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจในการทำงานเป็นหมอและพัฒนาความรู้ทางการแพทย์อีกครั้ง แม้บางครั้งจะเหนื่อย แทบจะไม่มีวันหยุด ไม่ได้นอน บางวันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้นอนตอนไหนทั้งที่ไม่ได้นอนมา 24 ชม. แล้ว ไม่สามารถปิดโทรศัพท์ได้เลยตั้งแต่ซื้อโทรศัพท์ครั้งแรกเมื่อ 13 ปีก่อน อดนอนจนเวียนศรีษะคลื่นใส้ ทรงตัวไม่ค่อยไหว การทำงานมากความรับผิดชอบและเสี่ยงต่างๆ ก็มากตาม มีปัญหาอุปสรรคมากกมายในชีวิตการทำงานที่ต้องแก้ไข
ผมขอให้สิ่งที่ผมทำมาตลอดและยาที่สืบค้นข้อมูลมาและนำไปให้ช่วยตอบสนองให้เจ้ามอมแมมดีขึ้นบ้าง แม้จะเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก แต่ผมก็ทำได้เท่านี้ รู้สึกดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลย วันนี้ได้เขียนบทความให้เจ้ามอมแมมสัตว์ผู้ซื่อสัตย์และเป็นเพื่อนแท้ของมนุษย์ เจ้าเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ มีหัวใจที่ใสสะอาด ไร้เดียงสาตั้งแต่เห็นครั้งแรกจนใกล้วาระสุดท้ายของชีวิต เจ้าทำให้ข้าได้ข้อคิด รู้ซึ้งต่างๆ มากถึงเพียงนี้ น้ำตาใหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ทั้งที่เป็นคนที่ร้องให้ยากมาก บทความนี้ผมเขียนเพื่อระลึกถึง ให้เกียรติและตอบแทนความซื่อสัตย์ ความรักเจ้าของ ความไร้เดียงสาแก่สัตว์ผู้ซึ่งเป็นที่รักของผม มิได้ต้องการแสดงหรืออวดตัวใดๆ ทั้งสิ้น เพราะสิ่งที่ผมทำ ก็มักจะไม่ได้บอกใครอยู่แล้วและเป็นแนวคิด-ข้อคิดเห็นของปุถุชนคนหนึ่งที่ยังมีรักโลภโกรธหลงอยู่ครับ...
การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์ทั้งสิ้น ระยะเวลาจะช่วยให้ดีขึ้น ดิฉันเคยผ่านสถานการณ์แบบนี้มาก่อน สิ่งที่รักทั้งพ่อ น้อง หลานและสุนัข บางครั้งจากไปแบบกระทันหันไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อน สุนัขตายลางานไม่ได้ทั้งที่สภาพจิตใจย่ำแย่ทำงานไปด้วยร้องไห้ไปด้วย ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันถ้าเราทำดีที่สุดต่อทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเราและที่เรารัก เมื่อต้องพลัดพรากซึ่งเป็นกฏของธรรมชาติถึงจะเสียใจแต่ก็จะไม่รู้สึกผิด ขอเป็นกำลังใจให้อาจารย์ เค้าจะได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีขึ้นค่ะ
ตอบลบจริงๆ แล้ว การเป็นหมอ ได้เห็นการเกิด แก่ เจ็บ ตายโดยตลอด แต่สิ่งที่เห็นตอนเขาเล็กๆ ไร้เดียงสา มีความสุข แล้วต้องมาป่วยอยู่ในสภาพนี้ มันต่างกันมาก ทำให้รู้สึกแย่มาก จริงครับดังที่ว่า"ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันถ้าเราทำดีที่สุดต่อทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเราและที่เรารัก" ขอขอบคุณสำหรับการอ่านบทความ และกำลังใจที่ให้มานะครับ
ตอบลบ